گذرگاه‌هایی فضایی باید بین همه اضداد برقرار شوند، و خیابان‌های هموار و روشن باید از یک قطب به قطب دیگر کشیده شوند.

و به یادمان می‌آورد که زمان «خط» است نه «دایره» و زمان رفته دیگر باز نمی‌گردد.

ماتریس الهی همواره باورها و احساسات و عواطف ما را از طریق حوادث زندگی به ما منعکس می کند، روابط روزمره ی ما نیز می

برو، بی آنکه بدانی به کجا…. بیاور، بی آنکه بدانی چه چیز را…. مسیر دراز است و راه نا آشنا؛ قهرمان نمی داند چگونه به

انسان بودن یعنی زندگی کردن در میدان قطبی تنشی که بین واقعیت و آرمان‌ها و ارزش‌ها زندگی میکند. و هستی انسان اعتبار ندارد، مگر اینکه

جایی که زمان نباشد، کارما از بین می‌رود، چرخه زندگی و مرگ می‌ایستد و هر چیزی به خنثی و خالی شدن متمایل می‌گردد.

کسی خوب زندگی می‌کند که این دنیا را شناخته
و مقهور داشتن‌ها و نداشتن‌هایش نمی‌شود.

رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ سوره مبارکه بقره – آیه 8

خانه دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید

مردم دسته جمعی زمین را ترک می‌کنند… با هر وسیله‌ایی که در دسترس دارند… اما اونایی که وسیله‌ایی ندارند همه در یک بیابان برهوت دور هم جمع می‌شوند…